कथा यात्रा भाग १
सहदेव पौडेल
न्यु योर्क
(यो कथा र कथामा प्रयोग भएको नाम काल्पनिक हुन कसैको जिबनमा मेल खाएमा त्यो एउटा सुखद वा दुखद संयोग मात्र हुने छ :लेखक)
न्यु योर्क आएकै दिन निर्मलले आफना एक जोडी रुम मेटलाई न्यु योर्कको सबवे र ट्रेनको बारेमा संछिप्त जानकारी गरायो|कहाँ जादा कुन ट्रेन लिनु पर्छ,कहाँ ओर्लनु पर्छ ,शहरमा घुम्ने ठाउहरु कहाँ कहाँ छन् सरसर्ती आफ्नो १० बर्षे अनुभब प्रदर्शन गर्यो, भर्खरै न्यु योर्क ओर्लेर न्यु योर्कको न पनि नजानेका नन्दन र बिन्दा लाई!दुबैले बुझे बुझे जस्तो गरी टाउको हल्लाए|निर्मल नया रुममेट पाएकोमा खुशी थियो|भर्खरै आएका जोडी रुममेट , छ महिना बर्ष दिन त बसी हाल्छन, उसको मन मनैको हिसाब थियो | एउटा छुट्टै कोठा ,मिलिजुली भान्छा ,बिजुली ग्यास गरि जम्मा ६०० डलर प्रति महिनाको दरले आएकै दिन देखि गन्ति सुरु गर्यो र एक महिनाको एडभान्स पनि लियो यहि बेलामा निर्मलले|न्यु योर्क शहरको सामान्य ज्ञानको जानकारी गराए पछी निर्मल हतारिदै काम तिर हिड्यो |
नन्दन र बिन्दा एकअर्कालाई हेर्दै मुस्कुराउदै गमक्क एकै अंगालोमा कसिए|आनन्दको खुसी देखिन्थ्यो दुबैको आँखामा| दिउसो खानपीन गरेर शहर घुम्न नन्द र बिन्दा निस्किए|उनीहरुलाई सबै भन्दा पहिला टाइम्स स्क्वैर घुम्न जान मन लाग्यो|धेरै हिन्दी फिल्ममा चित्रित अनि यता अमेरिकामा भएका धेरै साथीहरुले पनि टाइम्स स्क्वैरमा बसेर खिचेको र फेसबुकमा टासेको फोटोले बिन्दालाई पनि लोभ्याएको थियो|क्यामेरा, एक बोतल पानी र नेपालबाट लेराएको वाई वाई चाउ चाउ लाई ब्यागमा बोकेर दुवै लागे ट्रेन स्टेशन तिर|कोठा र ट्रेन स्टेशनको दुरी त्यति टाढा थिएन|निर्मलले बताए अनुसार नै उनीहरु स्टेशन पुगे,मेट्रो कार्ड किने र केहि छिनको प्रयास पछी प्लेटफर्ममा पुगे|ज्याक्सन हाइट्सको त्यो ठुलो स्टेशन भित्र पुगे पछी उनीहरु दुवै एकछिन अलमलिए र आउदै गरेको ट्रेनमा फुत्त छिरे|यो उनीहरुको पहिलो ट्रेन यात्रा थियो|ट्रेन भरि भराउ थियो|बिन्दा नन्दन को हात समाएर उभीईन नन्दन ट्रेनको म्याप ब्याग बाट झिकेर यता उता पल्टाउदै थियो|ट्रेन आफ्नै सुरले दौडी रहेको थियो|उनीहरु अल्मलिएका छन् ,हौसिएका छन् भन्ने सजिलै अनुमान गर्न सकिन्थ्यो|नजिकैको यात्रुले “Do you need help?” भनेर सोध्यो|नन्दन ले अप्ठेरो मान्दै “Yes, we want to go Times Square” भन्यो| यात्रुले तिमीहरु गलत ट्रेन चढ़ेउ अर्को स्टेशनमा ओर्लेर Manhattan जाने ट्रेन चढ्नु भन्यो| बिन्दाले धन्यबाद भनिन र चार पांच मिनेट पछी अर्को स्टेशनमा उनीहरु ओर्लिए र Manhattan जाने प्लेट फर्ममा गए| एकै छिन त्यहिको बेन्चमा बसेर ट्रेनको नक्शा हेरी रहे|दुवै एकअर्कालाई हेर्दै फेरी मुस्कुराए र हात समाए|नन्द उठेर ट्रेन आउदै छ कि उठेर हेर्न गयो ,ट्रेन आई हाल्यो|तिमी बस्दै गर म यो ट्रेन कहाँ जान्छ सोध्छु भन्दै बिन्दालाई ईशारा गर्यो|आधा शरीर ट्रेनको ढोका भित्र छिराएर ढोका नजिकै उभिएको एक यात्रुलाई यो Manhattan जाने ट्रेन हो? Times Square जाने? भनेर सोध्यो |जसलाई सोधेको हो उसको कानमा हेडफोन भएकोले उसले सुनें तर उसको कुरा सुनी रहेको नजिकै पुस्तक पढेर बसेको अर्को यात्रुले हो भनेर टाउको हल्लायो|नन्दन ले ढोकैमा बसेर बिन्दालाई बोलायो|बिन्दा दौडेर ट्रेन नजिक आउदै थिइन् ढोका लागी हाल्यो| नन्दन भित्र पर्यो, बिन्दा बाहिर|ट्रेन भित्र परेको नन्दन आत्तिदै के के भन्दै थियो बिन्दाले केहि बुझिनन् तर ट्रेन भने कर्कशलाग्दो आवाज निकाल्दै एकै छिनमा प्लेटफर्मबाट हरायो|र एउटा नमिठो सुन्यताले बिन्दालाई घेर्यो|

बिन्दालाई बित्याँस पर्यो|के गर्नु के गर्नु भयो|कसलाई के भन्नु ?अब कसरी भेट्नु?अर्को ट्रेन चढेर जाऔ..कहाँ ओर्लिनु?यतै बसौ फेरी नन्दन फर्केर यहि ठाउमा आउछ कि आउदैन?सोच्दा सोच्दै उनका आँखा रसाए|नजिकैको बेन्चमा गएर थचक्क बासिन र शान्त मनले अब के होला भनेर सोच्न थालिन|यदि भेट भएन भने ?हामी हरायौ भने ?यदि नन्दनलाई भिड भाडमा कसैले केहि गर्यो भने?यदि नन्द संग कहिल्यै भेट भएन भने ?बिन्दा अनेक सोचमा डुबिन| यो बिचमा अरु २/३ वोटा ट्रेनहरु आउने जाने भै सकेका थियो| नन्दनलाई कुर्नु बाहेक अर्को कुनै बिकल्प सुझेन बिन्दाको लागी| उनि यता उता आँखा डुलाउदै प्लेटफर्ममा बसी रहिन| नन्दन फर्केर आउने छ भन्ने उनीलाई पूर्ण बिश्वासका साथ्|
उता नन्दन आत्तिएको थियो|मिल्ने भए उ अहिले ट्रेनको झ्यालबाट फुत्त हामफालेर बिन्दालाई भेट्न आई पुग्थ्यो|अँधेरो टनेलमा बिन्दा उसको आँखा वोरिपरी घुम्न थाली|के गर्दै होली ?कति आत्तिईन होली! सायद रोईन कि ?कसैले आएर केहि पो गर्यो कि ?कतै प्लेटफर्ममा पो लडीन कि ?वा आउदै गरेको ट्रेनले पो हान्यो कि ?ओ हो नन्दनले सोच्नु सम्म सोच्यो|अब के गर्नु ?अबस्य पनि बिन्दा त्यहिँ स्टेशनमा कुरी रहेकी होलि भन्ने उसलाई लाग्यो र अर्को स्टेशनमा ओर्लेर फर्केर जानु नै उपयुक्त लाग्यो|उ चढेको ट्रेन एक्सप्रेस परेछ करिब पांचमिनेट पछाडी ट्रेन रोकियो| उ हतारिदै ट्रेन बाट बाहिरियो|ब्यागप्याक बोकेको नन्द आत्तिदै भिडमा दौडिदै थियो|ब्याग जांच गर्न बसेका पुलिसहरुले उसलाई रोक्यो र ब्यागमा के छ खोल्नु भन्यो|उ डरायो|कुनै समय नेपालमा यात्रा गर्दा यसै गरि पुलिस आर्मीले ब्याग चेक गरेको सम्झना आयो उसलाई|उसले डराई डराई ब्याग खोल्यो|ब्यागमा खाजाको लागी बोकेको वाई वाई चाउ चाउ ,पानीको बोतल र क्यामेरा थियो|पुलिसले उसलाई सोध्यो किन दौडेको?नन्दले आफु भर्खरै नेपाल बाट आएको र अघिल्लो स्टेशनमा आफ्नु श्रीमती छुटेको खबर एकै स्वासमा बतायो|आएको पहिलो दिनमै श्रीमती छोडेर हिड्ने भनेर पुलिसले रमाइलो पाराले जिस्काउन थाल्यो|नन्द आत्तिएको थियो|पुलिसले यसरि जांच गर्न थाले पछी उ झनै आत्तिएको थियो|सामान्य जांच पछी पुलिसले उसलाई छोडी दियो| स्टेशनमा नदौड़ीनु र सहयोग चाहियो भने भन्नु र श्रीमतीलाई छाडेर नहिड्नु भन्दै पुलिसले उसलाई हास्दै बिदा गर्यो|नन्द पनि ओ के भन्दै बिस्तारै प्लेटफर्ममा ओर्लियो र आउदै गरेको ट्रेनमा छिर्यो|छिर्न त छिर्यो तर अघि ओर्लेको स्टेशन कसरी पत्ता लगाउने?उ अघिको हरेक कुरा सम्झदै ट्रेनको ढोका बाहिर हेरी रह्यो|उसले अघि Forest याद गरेको थियो करिब ५/७ मिनेट पछी Forest लेखेको स्टेशनमा आई हाल्यो|उ फेरी आत्तिदै ट्रेन बाट निस्कियो र आँखा डुलायो|पर स्टेशनमा बिन्दा पनि आँखा यता उता डुलाउदै बसी रहेकी थिइन्|दुवै हतारिदै मुस्कुराउदै अगाडी बढे र एकार्कालाई जोडले अंगालोमा बाधे! दुबैको मुटुको दुक ढुकी बढेको थियो|बिन्दाको आँखा रातो भएको थियो भने नन्द पसिनाले निथ्रुक्क भिजेको थियो| दुवै एकअर्काको आँखामा हेरेर एकछिन सुन्यतामा हराए|
(यो कथाको नियमित शृंखला न्यु योर्क बाट प्रकासित हुने एभेरेस्ट टाइम्स पत्रिकामा प्रकासित हुने छ|एभेरेस्ट टाइम्समा प्रकासित भईसके पछी फेसबुक र यो ब्लग मार्फत सबैको सजिलो लागी पुन प्रकासित गरिने छ)
Like this:
Like Loading...