Close UP Christopher Columbus:Art Exhibition (Photos)

If you are a regular visitor of Columbus Circle, New York City, you might have noticed some sort of house around the Christopher Columbus statute. The solo standing 810 Sq foot statue of Columbus is now standing inside the crafty living room. Japanese artist Tatzu Nishi has designed the beautiful living room for Christopher Columbus .
If you are in New York please visit the “Discovering Columbus” art exhibition. The exhibition will run through November 18th and you have to have pass which is free to get via online
Discovering Columbus

I went to the exhibition Tuesday September 25th and took some photographs. These photographs slightly edited with Lightroom photo editing software and sharing with you.

Art Review on The New York Times

Thank you.
Sahadev

This slideshow requires JavaScript.

कथा यात्रा भाग २

कथा यात्रा भाग २

सहदेव पौडेल

न्यु योर्क

(कथा यात्राको पहिलो भागमा हामीले निर्मल, बिन्दा र नन्दनको सामान्य परिचय पायौ|नन्दन र बिन्दा शहर घुम्ने जादै गर्दा ट्रेनमा छुट्टिएको र बल्ल बल्ल भेट भएको थियो..त्यस पछी के भयो होला ?..कथा यात्राको दोस्रो भाग)

त्यो दिन उनीहरु टाइम्स स्क्वाएर पुगेरै छाडे|दिनभरी शहर घुम्दा नन्दन र बिन्दाले एक अर्काको हात छोडेनन्|फोटो खिच्दा पनि संगै जोडिएर आफैंले फोटो खिचे|तथापी बिन्दालाई टाइम्स स्क्वाएरमा एउटा सिंगल फोटो नखिची चित्त बुझेन|नन्दनले अग्ला अग्ला भवन र झिलीमिलि बत्तिहरुको बीचमा बिन्दाको एक दर्जन जस्तो फोटो खिच्यो|बिन्दा खुसीले नचिन,जमीन छोडेर उफ्रिन त्यहि बेला नन्दनले राम्रा राम्रा फोटो खिचिदियो|उनीहरु टाइम्स स्क्वाएरको चारै दिशा तिर निस्फिक्री घुमे र दिउसोको एकै छिनको बिछोडको पीडा भुले|

साँझ घर फिर्ने बेलामा नन्दनले एकचोटी निर्मललाई फोन गर्यो, आफुहरु टाइम्स स्क्वाएरमा भएको र अब घर फर्किन लागेको जानकारी दिन तर निर्मलको फोन सिधै भ्वाइस मेसेजमा गयो|उसले मेसेज छोडेन| एकछिन पछी फेरी गर्यो फेरी उठेन ,४/५ चोटी प्रयास गरे पछी बल्ल निर्मलले फोन उठायो र झर्केको स्वरमा सानो आवाज पारेर “म काममा छु किन फोन गर्नु भएको हो म पछी गर्छु नि” भन्यो| नन्दनले एकै स्वरमा हामी टाइम्स स्क्वाएरमा छौ, घर जान लागेको, कुन ट्रेन लिएर गए सजिलो होला भनेर सोध्यो|निर्मलले सेभेन ट्रेन लिएर जानु र 74th Roosevelt Ave मा ओर्लनु भन्दै फोन राख्न हतारियो|तर नन्दनले अर्को प्रश्न पनि सोधी हाल्यो ..मेरो कामको कुरो के भो ? उता बाट उत्तरको सट्टा फोन राखेको टुंग टुंग आवाज आयो|

नन्दन र बिन्दा घुम्दै स्टेशन तिर पुगे र कुईन्स तिर जाने सेभेन ट्रेनमा चढे|साँझको समयमा सेभेन ट्रेन अत्यन्तै भिड थियो|मानिसहरु अनेक भाषा भाषीमा कुरा गर्दै थिए|कुनै कुनै भाषा आफुले बुझे जस्तो लाग्यो नन्दन र बिन्दालाई|उनीहरु त नेपाली जस्तै छन् भनेर अलि परको सिटमा बसेका कुर्ता सुरुवाल लगाएका महिलाहरुलाई देखाउदै उनीहरु कुरा गर्न थाले|”उनीहरुले बोलेको आवाजको आधारमा भन्ने हो भने उनीहरु बंगलादेशी हुन सक्छन” नजिकै उभिएको एक जना ४०/४५ बर्षको जस्तो देखिने व्यक्तिले हास्दै नेपालीमा भने|नन्दन र बिन्दा अचम्म मान्दै “ए दाई त नेपाली पो हुनु हुदो रे’छ” भन्दै कुरा गर्न थाले|”दाई होइन मेरो नाम दया राम बराल हो|वुडसाइडमा बस्छु पांच बर्ष भो आएको ..परिवार सबै नेपालमै छन्..लौ जा .. तपाईले सोध्नु भन्दा अगाडी सबै मैले नै भन्दिए” भन्दै दयाराम फुस्स हासे|”हामी त हिजो आइपुगेका हौ ,नया छौ केहि थाहा छैन ” नन्दनले भने|”न्यु योर्कमा सबै मान्छे सधै नया नै हुन्छन ,अनि काम के मा सुरु गर्नु भो त ? “दयारामले सोधे| “छैन अब खोज्नु पर्छ बरु के पाइएला यसो सहयोग गर्नु पर्यो” नन्दनले भने|बिन्दा यति खेर अघि खिचेका तस्बिरहरु क्यामेरामा हेर्दै थिइन्| “भै हाल्छ्नी मेरो टेलिफोन न. लिनुस फोन गर्नु न” दयारामले आफ्नु फोन न दिए ,बिन्दाले आफ्नु ब्याग बाट एक टुक्रा कागज निकालेर त्यसमा दयारामको न. टिपीन र भनिन “हामी निर्मल जी को मा बस्छौ”| “को निर्मल ?निर्मल तिमिल्सेना?” दयारामले चिने जसरी सोधे| “हजुर” बिन्दाले भनिन| “ए म चिन्छु उनलाई, ८/१० बर्ष भो क्यारे यता बस्न लागेको दयारामले भने|हिडी रहेको ट्रेनको झ्यालबाट देखिएको न्यु योर्क शहरको स्काई लाइनलाई बिन्दाले फोटोमा उतार्न खोजिन तर क्यामेरा हल्लियो |”अनि के डिभी पारेर आउनु भा’को?” दयारामले अरु प्रश्न खोतल्न थाले|”हजुर” नन्दनले भने| “ए”…. दयारामले टाउको हल्लाए|ल यसो फोन गर्नु होला मेरो त ओर्लने स्टेशन आयो|तपाईहरु यसपछिको दोस्रो स्टेशनमा ओर्लनु होला भन्दै दयाराम ट्रेनबाट बिन्दालाई एकोहोरो हेर्दै बाहिरियो|

घरमा पुगेर दुबैले मिलिजुली खाना पकाए|राति ११ बजे पछी निर्मल आइपुगे |”ए खाना खानु भए हुन्थ्यो नि किन कुरी राख्नु पर्थ्यो र ?कुरेर कहाँ साध्य हुन्छ र यहाँ ?” निर्मलले हात खुट्टा पुछ्दै भने| ” होइन हामीले त भर्खर खायौ तपाईको बाटो हेरी रा’को” बिन्दाले भनिन|नन्दनले खाना खादै गर्दा उनीहरुले आज दिनभरिको कथा सुनाए निर्मललाई|खाने खाएर आराम गर्दै निर्मल नेपाल तिर फोन लगाउन थाल्यो र नन्दन र बिन्दा टिभी हेर्न लागे|जति प्रयास गरे नि फोन लागेन निर्मलको बरु नेपाल बाटै फोन आयो| “ए म गर्दै थिए के छ तिम्रो खबर ?” उसले उताबाट फोन गर्ने लाई सोध्यो| उताबाट एक छिन केहि आवाज आएन ,के भो किन नबोलेको ? उसले फेरी सोध्यो|उसले फोनमा सुन्य हल्ला मात्र सुन्यो|उसको मनमा नमिठो चिसो पस्यो| केहि नराम्रो पो भयो कि ?के भो ?बुवालाई कस्तो छ आज ?उताको आवाजको प्रतिक्षा नगरी फेरी सोध्यो| बल्ल फोनमा मलिनो आवाज आयो| यो आवाज थियो उसकी श्रीमतीको|”बुवालाई हिजो राती सार्है नराम्ररी च्यापो …हस्पिटल लिएर गयौ राती नै …कति फोन गरेको हजुरको फोन नै लागेन …बुवा बित्नु भो हिजो राती नै|

निर्मल केहि बोल्न सकेन..एक्कासी उसको आँखा भरिएर आयो|नन्दन र बिन्दा नजिकै आए ..र सोधे के भो निर्मल जी के भो?
TO Be Continue…
(यो कथाको शृंखला न्यु योर्कबाट प्रकासित हुने पत्रिका एभरेस्ट टाइम्समा हरेक पन्ध्र दिनमा प्रकासित हुन्छ)

A Lonely Bird (Photo)

A Lonely Bird at Central Park

NANA Community CPR Training in New York

NANA Community CPR Training in New York, a set on Flickr.

Nepalese American Nurses Associationनेपाली अमेरिकन नर्स असोसेसन (नाना)ले सेप्टेम्बर १५ शनिबारका दिन कम्युनिटी सि पी आर(Community CPR-
Cardio Pulmonary Resuscitation) को प्रशिक्षणको आयोजना गर्यो| न्यु योर्कको स्थनीय रिजवुडमा रहेको दुर्गा मन्दिरमा आयोजना गरिएको सिपिआर
प्रशिक्षणमा ओम ढोडरी,तुलसीराम आर्चार्य,दिबेश मल्ल,अम्बिका गौतम,बसन्त पौडेल अधिकारी,सन्ध्या सापकोटा,मोहन प्रसाद अधिकारी र भक्ति विलास आचार्य सहभागी हुनुहुन्थ्यो भने यो प्रशिक्षण दिनु भएको थियो लुईस स्चिनले|कार्यक्रम आयोजक संस्था नानाकी अध्यक्ष सुनिता भण्डारीले सिपिआर प्रशिक्षणमा प्रयोग भएको अंग्रेजी भाषा शब्दलाई नेपालीमा अनुबाद गराई दिनु भएको थियो|
नानाले न्यु योर्क नेपाली समुदायमा आयोजना गरेको यो दोस्रो सिपिआर प्रशिक्षण हो र आगामी दिनहरुमा पनि यो प्रशिक्षण लाई निरन्तरता दिने आयोजक नानाले बताएको छ|

FLOWERgraphy (Photos)

These photographs were taken around 4:30PM at Union Square on 09/13. I slightly edited and adjusted some color.I had to take one picture by my iPhone because the photo I took it from camera did not came so nice.So I won’t’ miss beautiful Sayapatri flower in this album.The Sayapatri photo is non edited.Let me know what do you think..

Feet O Graphy (Photos)

New York NEAJA Night

New York NEAJA Night, a set on Flickr.

नेपाल अमेरिका पत्रकार संघले आपतकालीन पत्रकार अक्षय कोष स्थापना गर्ने उद्देश्यले न्यु योर्कमा सेप्टेम्बर ८ तारिकका दिन न्यु योर्क नेजा नाइट नामक एक बिबिध सांस्कृतिक,सांगीतिक एबं मनोरन्जनात्मक कार्यक्रमको आयोजना गरेको छ|
कार्यक्रममा कलाकार एबं गायक गायिकाहरु नलिना चित्रकार,कर्णदाश,प्रेम राजा महत,रतन सुबेदी,रमेश उप्रेती,सम्झना कार्की,फिरोज स्यन्ग्देन,यम बराल,सपना श्री,संचिता कोइराला,गौरी मल्ल,धर्मबिर लामाले अआफ्नु कला प्रस्तुत गर्नु भएको थियो|
कलाकारहरुलाई नेपाली स्थायी उप प्रमुख सेवा लम्साल अधिकारी र नेजाका अध्यक्ष आंग छिरिंग शेर्पाले मायाको चिनो र सम्मान प्रस्तुत गर्नु भएको थियो| नृत्यमा बसन्त नृत्य सेन्टरका बिजय नकर्मीले सघाएका थिए भने डिजेमा टाशी साउण्ड सिस्टमले सहयोग गरेको थियो| कार्यक्रमको संचालन सुर्य थापाले गर्नु भएको थियो|दर्शकहरुले खचाखच भरिएको कार्यक्रम साँझ ९ बजे देखि बिहान २:३० बजे सम्म चलेको थियो|कार्यक्रम चियन फेडरेसन,अस्टोरियामा सम्पन्न भएको थियो|

GMIN Working With Nepali Community

GMIN Working With Nepali Community, a set on Flickr.

GMIN is a 501 (C) 3 registered nonprofit organization which supports and initiates Grassroot movement focused on bringing sustainable social and environmental change in Nepal.
GMIN organized an event on Sunday in New York to let community people know about their upcoming events and their ongoing programs in Nepal.
We also spoke with GMIN Program Director and Founder Anzan Shrestha about GMIN and its programs.
Please visit http://www.nepaliradio.org for more info.

कथा यात्रा भाग १

कथा यात्रा भाग १
सहदेव पौडेल
न्यु योर्क
(यो कथा र कथामा प्रयोग भएको नाम काल्पनिक हुन कसैको जिबनमा मेल खाएमा त्यो एउटा सुखद वा दुखद संयोग मात्र हुने छ :लेखक)

न्यु योर्क आएकै दिन निर्मलले आफना एक जोडी रुम मेटलाई न्यु योर्कको सबवे र ट्रेनको बारेमा संछिप्त जानकारी गरायो|कहाँ जादा कुन ट्रेन लिनु पर्छ,कहाँ ओर्लनु पर्छ ,शहरमा घुम्ने ठाउहरु कहाँ कहाँ छन् सरसर्ती आफ्नो १० बर्षे अनुभब प्रदर्शन गर्यो, भर्खरै न्यु योर्क ओर्लेर न्यु योर्कको न पनि नजानेका नन्दन र बिन्दा लाई!दुबैले बुझे बुझे जस्तो गरी टाउको हल्लाए|निर्मल नया रुममेट पाएकोमा खुशी थियो|भर्खरै आएका जोडी रुममेट , छ महिना बर्ष दिन त बसी हाल्छन, उसको मन मनैको हिसाब थियो | एउटा छुट्टै कोठा ,मिलिजुली भान्छा ,बिजुली ग्यास गरि जम्मा ६०० डलर प्रति महिनाको दरले आएकै दिन देखि गन्ति सुरु गर्यो र एक महिनाको एडभान्स पनि लियो यहि बेलामा निर्मलले|न्यु योर्क शहरको सामान्य ज्ञानको जानकारी गराए पछी निर्मल हतारिदै काम तिर हिड्यो |

नन्दन र बिन्दा एकअर्कालाई हेर्दै मुस्कुराउदै गमक्क एकै अंगालोमा कसिए|आनन्दको खुसी देखिन्थ्यो दुबैको आँखामा| दिउसो खानपीन गरेर शहर घुम्न नन्द र बिन्दा निस्किए|उनीहरुलाई सबै भन्दा पहिला टाइम्स स्क्वैर घुम्न जान मन लाग्यो|धेरै हिन्दी फिल्ममा चित्रित अनि यता अमेरिकामा भएका धेरै साथीहरुले पनि टाइम्स स्क्वैरमा बसेर खिचेको र फेसबुकमा टासेको फोटोले बिन्दालाई पनि लोभ्याएको थियो|क्यामेरा, एक बोतल पानी र नेपालबाट लेराएको वाई वाई चाउ चाउ लाई ब्यागमा बोकेर दुवै लागे ट्रेन स्टेशन तिर|कोठा र ट्रेन स्टेशनको दुरी त्यति टाढा थिएन|निर्मलले बताए अनुसार नै उनीहरु स्टेशन पुगे,मेट्रो कार्ड किने र केहि छिनको प्रयास पछी प्लेटफर्ममा पुगे|ज्याक्सन हाइट्सको त्यो ठुलो स्टेशन भित्र पुगे पछी उनीहरु दुवै एकछिन अलमलिए र आउदै गरेको ट्रेनमा फुत्त छिरे|यो उनीहरुको पहिलो ट्रेन यात्रा थियो|ट्रेन भरि भराउ थियो|बिन्दा नन्दन को हात समाएर उभीईन नन्दन ट्रेनको म्याप ब्याग बाट झिकेर यता उता पल्टाउदै थियो|ट्रेन आफ्नै सुरले दौडी रहेको थियो|उनीहरु अल्मलिएका छन् ,हौसिएका छन् भन्ने सजिलै अनुमान गर्न सकिन्थ्यो|नजिकैको यात्रुले “Do you need help?” भनेर सोध्यो|नन्दन ले अप्ठेरो मान्दै “Yes, we want to go Times Square” भन्यो| यात्रुले तिमीहरु गलत ट्रेन चढ़ेउ अर्को स्टेशनमा ओर्लेर Manhattan जाने ट्रेन चढ्नु भन्यो| बिन्दाले धन्यबाद भनिन र चार पांच मिनेट पछी अर्को स्टेशनमा उनीहरु ओर्लिए र Manhattan जाने प्लेट फर्ममा गए| एकै छिन त्यहिको बेन्चमा बसेर ट्रेनको नक्शा हेरी रहे|दुवै एकअर्कालाई हेर्दै फेरी मुस्कुराए र हात समाए|नन्द उठेर ट्रेन आउदै छ कि उठेर हेर्न गयो ,ट्रेन आई हाल्यो|तिमी बस्दै गर म यो ट्रेन कहाँ जान्छ सोध्छु भन्दै बिन्दालाई ईशारा गर्यो|आधा शरीर ट्रेनको ढोका भित्र छिराएर ढोका नजिकै उभिएको एक यात्रुलाई यो Manhattan जाने ट्रेन हो? Times Square जाने? भनेर सोध्यो |जसलाई सोधेको हो उसको कानमा हेडफोन भएकोले उसले सुनें तर उसको कुरा सुनी रहेको नजिकै पुस्तक पढेर बसेको अर्को यात्रुले हो भनेर टाउको हल्लायो|नन्दन ले ढोकैमा बसेर बिन्दालाई बोलायो|बिन्दा दौडेर ट्रेन नजिक आउदै थिइन् ढोका लागी हाल्यो| नन्दन भित्र पर्यो, बिन्दा बाहिर|ट्रेन भित्र परेको नन्दन आत्तिदै के के भन्दै थियो बिन्दाले केहि बुझिनन् तर ट्रेन भने कर्कशलाग्दो आवाज निकाल्दै एकै छिनमा प्लेटफर्मबाट हरायो|र एउटा नमिठो सुन्यताले बिन्दालाई घेर्यो|

बिन्दालाई बित्याँस पर्यो|के गर्नु के गर्नु भयो|कसलाई के भन्नु ?अब कसरी भेट्नु?अर्को ट्रेन चढेर जाऔ..कहाँ ओर्लिनु?यतै बसौ फेरी नन्दन फर्केर यहि ठाउमा आउछ कि आउदैन?सोच्दा सोच्दै उनका आँखा रसाए|नजिकैको बेन्चमा गएर थचक्क बासिन र शान्त मनले अब के होला भनेर सोच्न थालिन|यदि भेट भएन भने ?हामी हरायौ भने ?यदि नन्दनलाई भिड भाडमा कसैले केहि गर्यो भने?यदि नन्द संग कहिल्यै भेट भएन भने ?बिन्दा अनेक सोचमा डुबिन| यो बिचमा अरु २/३ वोटा ट्रेनहरु आउने जाने भै सकेका थियो| नन्दनलाई कुर्नु बाहेक अर्को कुनै बिकल्प सुझेन बिन्दाको लागी| उनि यता उता आँखा डुलाउदै प्लेटफर्ममा बसी रहिन| नन्दन फर्केर आउने छ भन्ने उनीलाई पूर्ण बिश्वासका साथ्|

उता नन्दन आत्तिएको थियो|मिल्ने भए उ अहिले ट्रेनको झ्यालबाट फुत्त हामफालेर बिन्दालाई भेट्न आई पुग्थ्यो|अँधेरो टनेलमा बिन्दा उसको आँखा वोरिपरी घुम्न थाली|के गर्दै होली ?कति आत्तिईन होली! सायद रोईन कि ?कसैले आएर केहि पो गर्यो कि ?कतै प्लेटफर्ममा पो लडीन कि ?वा आउदै गरेको ट्रेनले पो हान्यो कि ?ओ हो नन्दनले सोच्नु सम्म सोच्यो|अब के गर्नु ?अबस्य पनि बिन्दा त्यहिँ स्टेशनमा कुरी रहेकी होलि भन्ने उसलाई लाग्यो र अर्को स्टेशनमा ओर्लेर फर्केर जानु नै उपयुक्त लाग्यो|उ चढेको ट्रेन एक्सप्रेस परेछ करिब पांचमिनेट पछाडी ट्रेन रोकियो| उ हतारिदै ट्रेन बाट बाहिरियो|ब्यागप्याक बोकेको नन्द आत्तिदै भिडमा दौडिदै थियो|ब्याग जांच गर्न बसेका पुलिसहरुले उसलाई रोक्यो र ब्यागमा के छ खोल्नु भन्यो|उ डरायो|कुनै समय नेपालमा यात्रा गर्दा यसै गरि पुलिस आर्मीले ब्याग चेक गरेको सम्झना आयो उसलाई|उसले डराई डराई ब्याग खोल्यो|ब्यागमा खाजाको लागी बोकेको वाई वाई चाउ चाउ ,पानीको बोतल र क्यामेरा थियो|पुलिसले उसलाई सोध्यो किन दौडेको?नन्दले आफु भर्खरै नेपाल बाट आएको र अघिल्लो स्टेशनमा आफ्नु श्रीमती छुटेको खबर एकै स्वासमा बतायो|आएको पहिलो दिनमै श्रीमती छोडेर हिड्ने भनेर पुलिसले रमाइलो पाराले जिस्काउन थाल्यो|नन्द आत्तिएको थियो|पुलिसले यसरि जांच गर्न थाले पछी उ झनै आत्तिएको थियो|सामान्य जांच पछी पुलिसले उसलाई छोडी दियो| स्टेशनमा नदौड़ीनु र सहयोग चाहियो भने भन्नु र श्रीमतीलाई छाडेर नहिड्नु भन्दै पुलिसले उसलाई हास्दै बिदा गर्यो|नन्द पनि ओ के भन्दै बिस्तारै प्लेटफर्ममा ओर्लियो र आउदै गरेको ट्रेनमा छिर्यो|छिर्न त छिर्यो तर अघि ओर्लेको स्टेशन कसरी पत्ता लगाउने?उ अघिको हरेक कुरा सम्झदै ट्रेनको ढोका बाहिर हेरी रह्यो|उसले अघि Forest याद गरेको थियो करिब ५/७ मिनेट पछी Forest लेखेको स्टेशनमा आई हाल्यो|उ फेरी आत्तिदै ट्रेन बाट निस्कियो र आँखा डुलायो|पर स्टेशनमा बिन्दा पनि आँखा यता उता डुलाउदै बसी रहेकी थिइन्|दुवै हतारिदै मुस्कुराउदै अगाडी बढे र एकार्कालाई जोडले अंगालोमा बाधे! दुबैको मुटुको दुक ढुकी बढेको थियो|बिन्दाको आँखा रातो भएको थियो भने नन्द पसिनाले निथ्रुक्क भिजेको थियो| दुवै एकअर्काको आँखामा हेरेर एकछिन सुन्यतामा हराए|

(यो कथाको नियमित शृंखला न्यु योर्क बाट प्रकासित हुने एभेरेस्ट टाइम्स पत्रिकामा प्रकासित हुने छ|एभेरेस्ट टाइम्समा प्रकासित भईसके पछी फेसबुक र यो ब्लग मार्फत सबैको सजिलो लागी पुन प्रकासित गरिने छ)

सृजनाका यात्राहरुको सेप्टेम्बर महिनाको कार्यक्रम सम्पन्न

SrijanaKa Yatraharu-September, a set on Flickr.

सृजनाका यात्राहरुको सेप्टेम्बर महिनाको कार्यक्रम सम्पन्न