रंगमञ्चमा रमाउदै छ सरोज
सहदेव पौडेल
महाभारत जस्तो आफ्नै जिन्दगीमा अनेकौँ अध्याय लेख्न व्यस्त सरोज ८ वर्ष पछि जिन्दगीको रणमैदानबाट रङ्ग मैदानमा उत्रेको छ-विपी कोइरालाको जीवन वरपर आधारित अभी सुबेदी लिखित नाटक”सान्दाजुको महाभारत”को भीडमा विभिन्न पात्रहरु बनेर।
कुनै समय सरोज, म र हामी केही रङ्गकर्मी साथीहरू नेपाली रंगमंच हाम्रै काँधमा छ भन्ने ठानेर हावाको गतिमा पात जसरी कहिले यता कहिले उता उडी रहन्थयौं। उड्दा उड्दै म अमेरिकामा प्लेब्याक थियटरको अध्ययन गर्न गएँ । सरोज भने उतै बसेर पम्पकिन थियटरमा फर्सी भन्दा पनि राम्रा सपना रोप्न लाग्यो। म यताबाट केही ज्ञानगुनका कुरा सिकेर नेपाल फर्किएँ र फेरी रगमंचमा व्यस्त हुन खोजें । सुनिल सर(सुनिल पोखरेल)ले कुनै बेला भन्नु हुन्थ्यो “तिमीहरू भूतले खाना खाने बेलामा जन्मेका हौँ ” उहाँको मनसाय हामी रंगकर्म सेलाएको बेलामा आयौँ, धुंवा पनि उडीसकेको बेलामा आयौँ, अलि अलि धुकधुकी कहिले नाचघर र कहिले एकेडेमी र केही सर्वनाम र आरोहण जस्ता नाट्य समूहले बचाएर राखेको थियो । हामी रंगमंचमा आफ्नै आगो बाल्न चाहन्थ्यौँ । हामी भन्थ्यौँ हामीले खाने पनि नाटक, लाउने पनि नाटक , बोल्ने पनि नाटक र सुत्ने पनि नाटक!अनि हामी आफ्नै एकेडेमीको सपना बुन्थ्यौं। यसरि सपना बुन्दा बुन्दै देश रण मैदानमा परिणत भयो, साथीभाई महाभारतको लडाइमा जस्तो तितर बितर भए। कोही कौरब बने , कोही पाण्डव र म बने परदेशी!
सरोज अर्को १/२ वर्ष पम्पकिन थियटरमा रंगमंचको फर्सी पकाउने प्रयासमा लागि रह्यो। अर्काको बारीमा रोपेको फर्सी -मेरो मतलब अर्काको स्कुलमा निर्माण गरेको हुर्कदै गरेको पम्पकिन थियटर स्कुल सँगै विलीन भयो त्यसपछि सरोज पनि लाग्यो अमेरिका-आफ्नै कथा बोकेर!
अमेरिकामा नेपालमा देखेको जस्तो रंगमंचमा आगो बाल्छु भन्ने सपनाले काम नगर्दो रहेछ। नाटक पढियो, आकल झुक्कल रंगमंचमा झुल्कियो, यहाँ भएका नेपाली-अमेरिकन भाइ बहिनीहरूलाई नाटक गराउने पनि गरियो तर अझै पनि मन खोलेर रंगमंचमा उफ्रिन सकिन। बिस्तारै अमेरिकामा नाटकमा खेल्ने भन्दा हेर्नमा म पनि व्यस्त हुन् लागेँ।सरोज पनि आफ्नो महाभारतमा व्यस्त भयो र जिन्दगीका कयौँ बाणहरुले घाइते पनि बनायो र झन्डै अस्तायो पनि ! म बिदुर जसरि उसको जीवन कथा हेरी रहेँ। जिन्दगीको महाभारतले अनेक मोड लिए पछि उ नेपाल फर्कियो र धुलो लगेर बसेको पम्पकिन थियटरको मास्क टक टकाउन लाग्यो। फेरी कतै रंगमंचको घरको बिजारोपण गर्दै छु भन्दै थियो पहिले जस्तै कुनै स्कुलमा। उ बिस्तारै जिन्दगीको महाभारतको युद्धमा उडेको धुलो सफा गर्दै स्क्रिप्ट बोकेर फेरी माइक्रो बस र सफा टेम्पो चढेर विशाल नगर, चण्डोलबाट आफ्नो यात्रा सुरु गरेको छ। र अहिले उ ८ वर्ष पछि “सान्दाजुको माहाभारत” मा आइपुगेको छ।
मलाई आशा छ अब उ घाइते हुने छैन। निभेका रंगमंचको सपनाको आगो फेरी बाल्ने छ र रंगमंचलाई उजेलो, न्यानो र रंगिन बनाउने छ।
नाटक “सान्दाजुको महाभारत” थियटर भिलेजमा मन्चन हुँदै छ । नाटकमा बर्षौ पुरानो रङ्गकर्मी आदरणीय सुर्यमाला शर्मा पनि हुनु हुन्छ जो सँग मैले बर्षौ पहिले नाटक “अन्धो युग”मा काम गर्ने अवसर पाएको थिएँ । त्यसै गरी अर्का बहु प्रतिभाका धनी मिलनसार सलील सुबेदी पनि हुनुहुन्छ। जो सँग मैले बर्षौं पहिले होटल बज्रको नाटक “पन्चतन्त्र” मा काम गर्न पाएको थिएँ। त्यसै गरी नाटकको मुख्य पात्र विपीको भूमिकामा उपन्यासकार एवं रङ्गकर्मी डा.संजीव उप्रेती पनि हुनुहुन्छ। नाटक बिमल सुबेदीले निर्देशन गर्दैछन्। बिमलले भारतको नयादिल्ली स्थित नेशनल स्कुल अफ ड्रामामा नाटक अध्ययन गरेका हुन्। नाटक थियटर भिलेजमा यही भाद्र २४ देखि असोज २३ सम्म मन्चन हुँदैछ।
SAHADEVISION 